จารึกวิหาร วัดหมื่่นกาศ ๑

มังคละวุฒิกถา สรีสวัสสดี นมัสสะตุ นะวะตัมมัง ภะวิหารัง ริกิตตัง เสลัง ปะวัตติถาวะระวัตถุ จุฬสักกราชได้ ๑๒๙๐ ตัว ปลีมะโรงสนำกัมโพชชะขรอมภิไสร เจ้ามาในเหมันตริตตุ มาฆะ สุกละปัพพะมาสะเอกะมิ ภะหัสสะบอดี วาฬไถงไทยภาสาว่าปลีเปิกสี เดือน ๔ ขึ้น ๑ ค่ำ ภ่ำว่าได้วัน ๕ ไทยกล่าเร้า นาทีติถี ๓ ตัว นาทีฤกษ์ ๓๔ ตัว ติถีวัน ๑ ตัว พระจันท์จรณะยุดโยษโสทธกานเสมียงเมียงม่อ อว่ายหน้ารถล่อทิพยานเดินจอร อันสอดชอนไปด้วยม้าอัสสดอน ๔ ตัว องอาษแบกหัวรถลากนำไป สระเดฌเข้าเทียวเทียมพระนักขัตตฤกษ์ตัวถ้วน ๑๙ ชื่อมูลเทวะตา ปรากฏตั้งอยู่ในธนูรวายสี อตีตะวะระพุทธสานาค่าล่วงแล้วได้ ๒๔๗๑ พระวัสสา อธิกาปาย ๗ เดือน ปาย ๑๖ วัน ตั้งแต่วันนี้คืนหลัง อนาคตวะระพุทธสานายังจักมาพายหน้าบ่น้อยยัง ๒๕๒๘ พระวัสสา อธิกาปาย ๔ เดือน ปลาย ๑๔ วัน ตั้งแต่วันพรุก ตามฏิกาชินากาละมาริณีสะ เกิฏเหตุเอาเลกบวกสนกัน ก็เตม ๕๐๐๐ พระวัสสาแท้ดีหลี เหตตามบาฬีฏิกาวิมัตติวิโนทะณี อันมหาพิลางคะสัมมิหะ ระสีเจ้าหากวิสัชชะนามาแต่เก๊า พระอริยะเจ้าว่าเปนวันดี ปถมะเดิมธีปางก่อน ใจบ่ผ่อนด้วยสัทธา บัดนี้นาหมายมีผู้ข้าทัง ๒ คณา ทังพายในแลพายนอก พายในหมายมีธ่านพระฅูอุตตระวงสะธาดา เปนเก๊าพร้อมด้วยอันเตวา สิกยมชุองๆ พายนอกหมายมีเจ้าน้อยสีมุน ธัมมวงสะ เปนเคล้าพร้อมด้วยเจ้าเสาแก้วเปนประธาน วาดวงวานพี่น้องลูกเต้าหลานเหลนธุกคนๆ พร้อมด้วยสัปปุริสะชุเถ้าแก่พ่อแม่พี่น้องบ้านชอง สัทธารองตีนวัดวาอาวาษ ปะชานราชทังหลาย หมู่อันได้ไร่รอมปัจไจยตามมากแล ก็ได้เปนเจ้าเคล้าเหง้า เข้าส่วนเอาบุนเหมือนกันชุผู้ชุคน ก็มีจิตตะปะสาทะสัทธาญาณะสัมปะยุตตะ อะสังขาริกะจิต ติดในคุณพระนิพานเจ้าโยษยิ่ง จิ่งมีบุพพเจตนาได้ส้างพระวิหานแลแท่นแก้ว ธัมมาษ สาลาบาตรแลโรงนอน ที่อันได้ปฏิสังขอน คือว่าหรอธัมม์หลังใหญ่ ที่ส้างขึ้นใหม่ก็หลายอัน คือว่าสัตตะภัณฑ์ ขันแก้ว ขันเลี่ยม ช่วยกันเตื่อมส้างวระพุทธสาสนา ก่อรูปพระพุทธาสององขวาซ้าย แปงรั้วเหล็กลำต้ายเกิ๊ดกัน อัจจระธัชชะคังอยู่สองพ่างข้าง ชื่อทุงกระด้างทัฬะหัง ภ่องก็แปงโรงอุททะกังแลท้อมอาบ ภ่องก็แปงโรงโสบาณะราดบันใด ส้างโรงไฟไว้ภ้อม เพื่อใจอ่อนน้อมเกิดสัทธา กันสักกราชได้ ๑๒๙๔ มารอดที่ปลีกัปปิระกัตตะสนำสันวอก เดือนวิตระออกเถิงเปง อาทิตยะวันเมงบ่เสียบ่ไหม้ ไทยได้ดับไส้ พระนักขัตตะฤกษ์ได้ ๑๒ ตัว ชื่ออุตตระผละคุณบ่มีมัวแจ้งแสง สระเดฌเข้าสู่แจ่งรวายสี กันปถะวียอเที่ยงหมั้น ผู้ข้าก็จักหยาดน้ำหื้อเปนทาน ยังพระวิหานแลสัพพะบริวานฝูงกล่าวแล้ว ทานเถิงแก่พระแก้วติระตะนา ว่าสันนี้แท้ดีหลี ยาจามิ ติวิธะ ยาวะนิพานัง นิพานัง ประมังสุขัง